Je poot stijf houden of een eerste stap zetten?
Een minuut of 10 voor de afgesproken tijd met mijn cliënten ben ik al in mijn praktijk. Ik stem me dan vast af op de cliënt met wie ik een afspraak heb en op de energie die binnenkomt.
2 minuten over de afgesproken tijd hoor ik een auto met hoge snelheid naderen en afremmen bij mijn oprit. Met gierende banden wordt de draai gemaakt waarna de auto met een ruk tot stilstand komt. Binnen in de praktijk hoor ik hoe de handrem met een flinke ruk wordt aangetrokken.
Daarna zwaait het portier open en word de deur met een harde klap dichtgegooid. Na een ‘pieppiep’ van de autosleutel met afstandsbediening hoor ik driftige stappen met schoenen met een harde hak mijn pad opkomen.
De praktijkdeur zwaait open en valt met een harde klap weer in het slot. Nog net niet uit zijn voegen.
Met het dichtvallen van de deur valt mijn diploma, dat in een lijstje schuin tegen de muur op een kastje staat, door de trilling met een klap op de grond. Het is een wonder dat het glas niet in duizend stukjes uiteen spat.
Nog voordat ik haar binnen kan nodigen valt ze zelf al met de deur in huis, oftewel in mijn praktijkruimte.
“Zo, hier ben ik dan!! Alles goed met jou?” schreeuwt ze bijna met een dikke frons tussen beide wenkbrauwen, terwijl ze me haar hand toesteekt die ik niet druk.
“Prima”, zeg ik, “maar dat kan ik beter aan jou vragen”, antwoord ik. “Ga zitten”, en ik wijs haar haar stoel, zeker wetende dat als ik dat niet zou hebben gedaan, dat ze op mijn stoel zou zijn gaan zitten.
“Wat bedoel je, dat kan ik beter aan jou vragen?” zegt ze op harde aanvallende toon.
“Heb je zin in iets te drinken” vraag ik op rustige en neutrale toon.
“Koffie, thee, glas water?”.
“Laat maar zitten”, zegt ze “dat hoef ik allemaal niet. Ik heb een probleem en dat moet jij voor me oplossen, daarom ben ik hier”.
Ik ga rustig zitten met beide benen op de grond. In stilte adem ik diep in mijn buik. Het maakt me rustig en het voorkomt dat ik niet meega in de furie en negatieve energie van mijn cliënt.
“Ik zie dat je furieus bent ergens over. Klopt dat ? Wil je erover vertellen?”
Gretig neemt ze mijn uitnodiging aan.
Het is alsof er een vulkaan, die al jaren loopt te borrelen en te sissen, uitbarst en haar lava overvloedig laat stromen uit de krater van haar mond.
Ze begint met harde stem te praten en stopt daar niet meer mee.
Met drukke handgebaren en termen waar de honden geen brood van lusten, zet ze haar woordenstroom kracht bij, terwijl de rode vlekken in haar nek steeds grotere proporties aannemen en de kleur van haar hoofd steeds roder wordt.
Er komt nog net geen stoom uit haar oren…
Ik luister zonder iets te zeggen en laat haar uitrazen.
Een familievete.
Waarover weet ze eigenlijk al niet eens meer.
Onenigheid tussen 3 zussen en een moeder die een kant kiest, maar niet de hare natuurlijk.
De enige vorm van communicatie die ze hanteren is die van schelden, vloeken, ruzie maken en elkaar kwetsen. Kwaadspreken ook over elkaar tegen anderen.
Ze hebben allemaal ‘gelijk’ en niemand wil een stap zetten. Ook mijn cliënt niet.
Het lag toch echt niet aan haar, als haar zussen en moeder nou maar eens een move zouden maken….. Maar dat gebeurt niet.
Ze houden allemaal hun poot stijf.
De familieband, als je daar nog van kunt spreken, is ernstig verstoord en of ik het even kan oplossen want “ze trekt het echt niet meer”.
Ja, dat begrijp ik en dat zie ik ook.
Woede is een alles verterende en vernietigende energie die constant gevoed moet worden.
Haar hele lichaam is van top tot teen gespannen en alles doet zeer. Ze slaapt al jaren slecht.
Ze heeft voortdurend spier en peesblessures en ze krijgt de maagzuurtabletten niet aangesleept. Die haalt ze denk ik in grootverpakking en vermoedelijk krijgt ze kwantumkorting als ik het ‘zuurpruimgehalte’ op haar gezicht lees.
Haar gezicht staat op 10 jaar onweer en is grauwer dan alle tinten grijs uit de 50 shades of grey serie bij elkaar. Haar oren suizen en ze heeft voortdurend hoofdpijn.
De kwestie vergalt haar leven.
Het woord “plezier” komt in haar woordenboek niet meer voor.
Maar zij kan er echt niets aan doen. Dat wil ze vooral wel even benadrukt hebben.
Op mijn vraag welk probleem het grootste is: de familie vete of alle lichamelijke klachten, antwoordt ze dat haar lijf “het niet meer aankan en dat ze op instorten staat”.
Ze bezoekt voor iedere klacht een andere hulpverlener, ze heeft er een weektaak aan, maar niets helpt.
“Je klachten gaan niet oplossen als je de oorzaak ervan niet weghaalt of er niet mee leert omgaan” zeg ik.
Ze kijkt naar me alsof ik Chinees spreek. Nou weet ik een en ander van de Chinese Geneeskunde, maar Mandarijn spreken is me nog net even een brug te ver.
Maar goed.
Ze begrijpt oprecht niet wat ik bedoel.
“Je kunt proberen Vuur met Vuur te bestrijden, maar volgens mij weet je al wat de uitkomst daarvan is” zeg ik.
“Het Vuur tussen jullie is alles verterend en vernietigend in plaats van dat het Vuur van liefde tussen jullie wordt aangewakkerd. Je zult ander Hout moeten sprokkelen”, zeg ik.
“Brandstof die jullie band zal herstellen en voeden in plaats van olie op het Vuur. Wat is daarvoor nodig?” vraag ik haar.
Voor het eerst valt ze stil en neemt een diepe zucht.
“Dat we bereid zijn naar elkaar te luisteren en dat we allemaal ons verhaal kunnen doen, zonder dat we meteen beginnen te schreeuwen”.
En terwijl ze zelf de start van een mogelijke transformatie heeft ontdekt breekt ze en laat ze haar harde muur vallen.
Haar schouders beginnen te schokken en de lava van boosheid, bitterheid en woede verandert in een stortvloed van tranen.
Tranen die al zo lang verdrongen zijn en worden overruled door frustratie, woede en onmacht.
Het verdriet om het gemis van haar zussen en haar moeder krijgt voor het eerst in jaren de ruimte.
“Waar zijn we toch mee bezig” zegt ze opeens op milde toon.
Als de stortvloed van tranen is overgegaan in rust heeft ze haar aandeel aanvaard.
“Morgen ga ik naar ze toe en maken we een nieuwe start”, zegt ze.
Na deze uitbarsting van emoties krijgt ze een belangrijk inzicht:
een mens mag niet verbitterd blijven, want dat is een doodlopende weg.
Met een handgebaar nodig ik haar uit plaats te nemen op mijn futon om een weldadig voedende en ontspannende Shiatsu behandeling te ontvangen die de kou in haar hart zal verdrijven, zodat ze zich weer kan openstellen om te geven en te ontvangen.
Twee uur later verlaat een verlicht mens met een zachte blik en ontspannen lijf mijn praktijk en is de harmonie teruggekeerd.
Ik sluit de deur van mijn praktijk, neem een diepe ademteug en loop in stilte naar boven.
Een heerlijke warme douche spoelt alles wat niet van mij is door het putje en verkwikt mijn lichaam en geest.
Wat een prachtvak heb ik.
Herken jij jezelf in dit verhaal en kom je er zelf niet uit?
Dit zijn de manieren waarop je met mij kunt werken:
- 1 op 1 personal coaching. Live bij mij thuis in de praktijk of online via zoom als je verder weg woont. Stuur me een mail als je de mogelijkheden met me wilt bespreke
- Online Do-in op woensdagavond van 18.50 – 20.00 uur. Stuur me een mail als je mee wilt doen. Je lichaam liegt nooit en vertelt je precies wat je nodig hebt.
- Koop mijn boek en help jezelf 😉
- Luister naar mijn gratis podcasts & meditaties op Soundcloud en Spotify.
0 Comments