Ben jij ook zo’n mak schaap dat altijd achter de kudde aanloopt?
11 jaar geleden was ik voor een retraite in een oud klooster in Ossendrecht.
Tijd met jezelf doorbrengen in afzondering brengt je tot rust en werpt vaak een verhelderend licht op thema’s die je bezighouden.
Ik verheugde me erop om even afstand te hebben van alles.
We stonden op dat moment voor een groot en belangrijk besluit, nl. de aankoop van onze huidige boerderij en de daarmee gepaard gaande verhuizing van Muiderberg naar het Brabantse Berlicum.
Maar het weekend dat me had moeten ‘verlichten’ en opladen werd een bron van ergernis. Vooral de vaardigheden ‘reflectief vermogen’ en ‘geduld’ werden behoorlijk op de proef gesteld.
Tijdens het weekend werden er allerlei programma onderdelen zonder uitleg toegevoegd aan het vooraf opgegeven programma. Onderdelen waar de meesten – waaronder ook ik – niet op uit waren.
Een beetje als volgt: je gaat naar de snackbar en bestelt een lekker frietje met mayonaise, waar je dan ongevraagd ook nog uitjes en een klodder pindasaus bovenop krijgt.
Nee dus!
Zo ook met deze retraite.
De begeleider – of zelfbenoemde goeroe – van dit weekend had bedacht dat ze zonder uitleg allerlei technieken over ons uit ging storten. Niet 1, maar vele. Technieken en rituelen uit het Sjamanisme en andere eeuwenoude volksgebruiken.
Op zich niets mis mee als je de deelnemers vertelt wat de bedoeling, betekenis en uitwerking kunnen zijn van genoemde rituelen en als je als begeleider ook capabel bent om datgene wat je losmaakt bij de mensen goed te begeleiden.
Zelf stel ik er op zijn minst vraagtekens bij als je ongevraagd wordt onderworpen aan een ritueel dat je misschien wel helemaal niet wilt of niet nodig hebt.
Zo werden we bij aankomst zonder uitleg op een stoel gezet en begon de goeroe als een oude indiaan met brandende salie al dansend (zoals indianen dat doen) om ons heen met indianengeluiden ons uit te roken.
Doe even je ogen dicht en zie het voor je…..
Ben je wat meer ingevoerd in dergelijke gebruiken dan weet je dat gedroogde salie een zuiverende werking heeft en dat je daarmee negatieve en zware energie kan opschonen.
Maar wanneer je nog nooit met zoiets in aanraking bent geweest (zoals de meesten in de groep) dan kun je je nogal ongemakkelijk of zelfs geintimideerd voelen. Je slaat dicht en op slot.
Of het slaat ongelofelijk op je lachspieren zoals in deze groep gebeurde bij een 17 jarig meisje dat met haar moeder ook het weekend bijwoonde.
Help, waar is de zuurstoftank, de tent staat blauw??
Nadat iedereen het ritueel als een mak schaap had ondergaan mochten we gaan liggen op een matje (er was nog geen officiële ‘opening’ of ‘welkom’ geweest en we waren nog niet aan elkaar voorgesteld).
Liggend op ons matje werden we overspoeld door niet 1 maar een hele hitlijst met therapeutische tranentrekkers.
Zo werden “Geen kind meer” van Karin Bloemen en de therapeutische top 1 topper “Ik hou van mij’ van Harrie Jekkers (Klein Orkest) gedraaid, en nog vele andere.
Op zichzelf prachtige nummers met diepgang en betekenis die in de juiste therapeutische setting kunnen dienen om contact te maken met diepere (vastzittende) gevoelens en emoties.
Maar het achter elkaar draaien van al die nummers (een uur lang) haalde juist de kracht er vanaf (voor mij in ieder geval). Overdaad schaadt. Onze goeroe stortte alles in 1x over ons uit.
Ondertussen konden de tissues niet snel genoeg aangesleept worden (ik denk dat ze kwantumkorting had gekregen bij het Kruidvat bij het inslaan van al die dozen) en kwamen de meeste mensen al binnen een uur na aankomst in een onbedaarlijke ‘snotterstaat’.
De toon voor het weekend was gezet.
Begrijp me goed: als therapeut en coach weet ik maar al te goed dat het doorbreken van muren en barrières met muziek kan helpen om bij je gevoelens en emoties te komen, maar de manier waarop, de setting en vooral de veiligheid en begeleiding zijn hierbij van enorm en zelfs cruciaal belang.
In 20 jaar therapeutschap heb ik mensen met minder ’therapeutische interventies’ in een veilige omgeving voluit zien instorten. Je moet als begeleider echt wel weten wat je doet als je die trukendoos met therapeutische methodes opentrekt…..
De meesten lagen al bij nummer 2 te snikken vanuit hun tenen terwijl we nog niet eens aan elkaar waren voorgesteld. De begeleider zat achter een gordijn van wierook in kleermakerszit te staren in het niets en liet de mensen aan hun lot en emoties over.
Van begeleiding was geen sprake.
Het hele weekend toverde ze meer en meer ’technieken’ uit haar toverdoos waarmee ze leek te zeggen: kijk eens wat ik allemaal kan!
En vooral dat maakte me boos, rebels en recalcitrant. Ze liet de huilende mensen ‘die braken’ aan hun lot over.
Eigenlijk was dat voor mij al het moment om er tussenuit te willen knijpen maar ik dacht, oké, laat ik ‘open minded’ blijven en het nog een kans geven.
Wat zou er nog meer uit de hoge hoed worden getoverd?
Het ging de hele avond nog zo door: we moesten mandala’s tekenen die verbeeldden wie we echt waren, we moesten onze diepste ‘nood’ delen met de groep en we werden met al onze emoties de nacht ingestuurd die we doorbrachten in eenzame opsluiting in de voormalige kloosterkamers (dat laatste vond ik dan weer geweldig: de kleine sobere kamer met een 1-persoonsbed, nachtlampje en een wastafel).
De aanblik en het gezelschap van Jezus die boven de deur aan het kruis genageld was en op mij neerkeek versterkte op zijn zachtst gezegd de uitnodiging tot contemplatie.
Het avond programma had bij mij al genoeg recalcitrante gevoelens naar boven geroepen. Voor wie mij (nog) niet zo goed kent: ik ben graag rebels en recalcitrant op momenten dat ik voel dat ik ergens ingeduwd word waar ik niet ingeduwd wil worden en waar ik al helemaal niet zelf voor heb gekozen.
Deze gevoelens zouden de zaterdag erna opbouwen naar een hoogtepunt die tijdens het diner ’s avonds aan tafel tot een ontlading zou komen.
Wat gebeurde er op zaterdag?
Na een prima nacht die ik onder het wakend oog van Jezus doorbracht, verscheen ik aan de ontbijttafel. Fris, fruitig en nog steeds (of weer) ‘open minded’.
Aan tafel bij het ontbijt vertelde onze goeroe dat we na het afronden van het ontbijt niet meer met elkaar mochten praten tot middernacht.
We zouden die dag in stilte zijn met elkaar en verschillende opdrachten krijgen die ’s avonds tot een openbaring zouden komen.
Op haar teken zou de stilte weer verbroken worden. Ons werd gevraagd niet meer te praten, ook niet in onze vrije tijd of buiten haar zicht.
We moesten ons overgeven aan haar en haar tekens opvolgen.
Ik vroeg me steeds sterker af of ik voor het juiste weekend had ingetekend. Ik was me er nergens van bewust dat ik had ingeschreven voor een stilte weekend, maar ik besloot het een kans te geven.
Een dag en avond doorbrengen in stilte kan bijzonder verhelderend werken wist ik uit eerdere ervaringen dus ik gaf me gewonnen.
Het bijzondere was ook hier weer dat ze een opdracht gaf zonder te verhelderen wat de bedoeling van de opdracht was.
De aanwezigen in de groep werden net als ik overvallen door deze stilte opdracht. Het enige wat de goeroe nog zei, was dat we op een bepaald tijdstip moesten verzamelen en dat ze ons met een opdracht het bos in zou sturen (was ik daar maar gebleven!).
We moesten als groep, zonder met elkaar te praten, een manier van communiceren vinden en we moesten als gehele groep om 17.00 uur weer terug zijn in het klooster.
Dat gezegd hebbende liet ze ons doodleuk achter in het bos en vertrok ze zelf terug naar het klooster (ik vermoed om joint te gaan roken).
“Lekker makkelijk geld verdienen” zei Wilfried (mijn man) toen ik het verhaal later vertelde. “Je stuurt iedereen het bos in, zegt dat ze de hele dag niet mogen praten en gaat zelf weg. Zo kan ik het ook”.
En gelijk had ie!
Eenmaal in het bos achtergelaten door onze goeroe stond de groep elkaar schaapachtig aan te kijken.
Wat nu?
Er werd met de hand voor de mond gegiecheld en moeder en dochter van 17 lagen onbeschaamd in een deuk van de zenuwen. Ze piesten nog net niet in hun broek van het lachen.
Waar zijn we in hemelsnaam in beland?
We mochten niet praten en moesten voor het donker de weg terug naar het klooster zien te vinden, met elkaar. Het was november dus al vroeg donker en ook nog eens koud.
Ik vond het hoog tijd om mijn rebelse- en leiderschapskwaliteiten in te zetten. Tenslotte moest iemand het doen en ik had wel zin in een pittig Abdijbiertje.
Ik deed een stap naar voren, richtte mij tot de groep en stak mijn hand omhoog zoals een gids dat doet met een groep toeristen en zei zonder woorden: ‘follow the guide’, waarbij ik een handgebaar voorwaarts maakte ten teken dat ze me moesten volgen.
Ik keerde me om en de groep liep als makke schapen keurig achter mij aan terug naar het klooster. Dat ik de weg terugvond moet van hoger hand gestuurd zijn want mijn geografische en topografische gevoel is nul (volgens Wilfried).
Achteraf bij de evaluatie begreep ik, dat het hier inderdaad ging om het tonen van daadkracht, het nemen van een besluit en leiderschapskwaliteiten. Met een dergelijk oefening worden de leiders en volgers in beeld gebracht (ook vaak ingezet bij bedrijfstrainingen).
Wel wonderbaarlijk dat onze goeroe er niet bij was om het schouwspel gade te slaan. Maar misschien ook weer niet want als spiritueel leider ‘wist’ en ‘zag’ ze alles natuurlijk. Ze had tussen neus en lippen door al laten vallen dat ze een ‘ziener’ was.
Ik vond mezelf in ieder geval met vlag en wimpel geslaagd voor dit programma onderdeel toen we op tijd binnen waren 😉
In mij groeide de nieuwsgierigheid naar het avond programma van de zaterdag.
Wat zou ze nu weer voor ons in petto hebben?
Maar eerst nog even heerlijk dineren natuurlijk. Bij de abdij is ook een mooi restaurant waar niet alleen hotelgasten kunnen eten maar ook passanten.
Met de stilte nog steeds in acht nemend namen we als groep plaats in een bomvol restaurant en niet in een speciaal voor ons gereserveerde ruimte, zoals in het kader van de opdracht misschien wel verwacht had mogen worden.
Een paar personen begonnen te praten aan tafel omdat het toch wel erg onhandig was om bijv. al gebaren makend uit te leggen dat je graag de kan met water jouw kant op wilde.
Maar de goeroe maande direct tot stilte waardoor de groep over ging op gebarentaal die de lachspieren in omvang deden groeien.
Ik kan je vertellen dat we een bezienswaardigheid waren in het restaurant.
Met stijgende verbazing zag ik dat de uitwerking van de stilte oefening hier op deze manier en op deze plek totaal de plank mis sloeg.
De contemplatie oefening werd een oefening waarmee de spot werd gedreven.
Toen de ober (die blijkbaar niet door de goeroe geïnformeerd was over ons stilzwijgen) langskwam om mijn lege bord af te halen en vroeg: ‘heeft het gesmaakt voor u mevrouw?” antwoordde ik luid en duidelijk ‘het was heerlijk, dank je wel!”.
De opgeheven vinger van de goeroe die schuin tegenover mij aan tafel zat, schoot bezwerend en bestraffend voor haar mond. Een teken, dat mij als een klein kind terug tot stilte moest manen: ‘Hou je mond!”
Mijn grenzen van incasseren en in de pas lopen waren bereikt en mijn open mind sloot zich hermetisch af.
Ik stond op en zei “aan deze poppenkast doe ik niet meer mee en laat mijn dessert maar zitten. Fijne voortzetting nog’, waarop ik naar buiten ging om de nodige frisse lucht te happen waar het tenminste echt stil was.
Na afloop van het diner kwamen moeder en dochter van 17 gierend van het lachen naar mij toe. Zenuwachtig en met trillende vingers staken ze beiden een sigaret op.
“Wat iiiiiiiiis dit??” gierde de jonge dame.
We lachten alle drie onze spanning eruit en terwijl wij buiten de grootste lol hadden kwam de goeroe stampvoetend naar mij toe.
‘Als je moeite hebt om in je eigen stilte te zijn, verstoor dan niet de stilte van de ander’, zei ze.
Ik zei haar dat ik het hele weekend 1 grote aanfluiting vond die volledig de plank missloeg en dat ik de volgende dag na het ontbijt direct zou vertrekken.
‘Ik voel je weerstand’ therapeutiseerde ze nog even verder ‘je hebt nog veel innerlijk werk te verrichten’.
“Vanavond in het bos gaan we nog een hele intense opdracht doen, dat zal je goed doen’, zei ze ‘dan kun je je weerstand onder ogen komen en oplossen’.
“Ik trek me heeeeeeeeel even terug” zei ik om niet ter plekke te ontploffen.
’s Avonds in het bos wachtte mij nog een laatste queeste en apotheose.
We hadden de opdracht gekregen een deken mee te nemen. Het was koud en donker en aarde nacht in het bos.
De schreeuw van een uil doorkliefde de nacht.
Onderweg naar de plek waar we gingen zitten moesten we een voorwerp zoeken dat onze diepste pijn symboliseerde.
Op een open plek in het bos moesten we gaan zitten in een kring. (met onze kont op nat mos en schimmelende takken).
De goeroe haalde een trommel te voorschijn.
Terwijl zij trommelde en oer geluiden uitstootte moesten wij een takje doorgeven aan elkaar. Op het moment dat ze stopte met trommelen moest degene die op dat moment het takje in handen had ‘zich openen’ en vertellen wat de diepste pijn of trauma was. Daarbij moest ze het voorwerp dat ze had gevonden in het bos omhoog houden en de longen uit haar lijf schreeuwen.
Moeder en dochter van 17 wisten zich geen raad en stortten zich beiden in diepe tranen en oer geschreeuw ter aarde. Lachen en huilen zitten tenslotte dicht bij elkaar.
Toen het trommelen stopte terwijl ik het takje in mijn hand had bedankte ik voor de eer.
Ik had oprecht op dat moment geen ‘diepste’ pijn of trauma, want daar had ik mezelf een aantal jaren eerder al van bevrijd. Dat inzicht alleen al was de grootste bevrijding van dat moment.
Bovendien voelde ik op geen enkele manier het verlangen om gemoedsrust te vinden met deze groep die niet met elkaar was verbonden. Laat staan dat ik mijn ziel en zaligheid zou delen met met mevrouw de goeroe op deze plek in het holst van de nacht.
Ik bleef dus in de stilte…. daarbij het bloed onder nagels van de goeroe vandaan halend.
Ik deed niet wat zij wilde.
Het hele weekend al niet.
Ik was niet het makke schaap dat alles klakkeloos deed wat ze ons opdroeg.
Ik was niet de persoon die haar op een voetstuk plaatste omdat ze zoveel ‘kennis’ en rituelen met ons deelde.
Ik gaf haar een weerwoord.
Ik was kritisch.
Ik gaf (tegen) geluid.
En ik was stil, op het verkeerde moment.
Nadat de hele groep (behalve ik) de diepste pijn eruit had geschreeuwd, gingen we ‘gelouterd’ terug naar eenzame opsluiting in onze 1-persoonskamers.
In mijn sobere kamer waar Jezus boven de deur nog steeds op mij wachtte, maakte ik de balans op: beter een rebel dan een mak schaap dat zich zonder verzet naar de slachtbank laat leiden.
Ik haalde eens diep adem, keek op naar Jezus boven de deur en zei tegen hem: “onze goeroe moet volgens mij wat weekendjes met jou hier boeken in stilte, dan komt alles vast nog goed”.
Hoewel de inhoud van het programma mij niet bepaald lichter naar huis liet gaan, kreeg ik in het bos van Ossendrecht wel het ultieme teken ( de werkelijke openbaring ;)) omtrent de aankoop van ons huis:
in het bos was een prachtige ven waar ik omheen liep toen ik van het diner weggelopen was. Het Water biedt mij pas echt rust en stilte en die had ik hard nodig.
Onderweg werd mijn blik getrokken naar een bal die in het water lag. Hij was vastgelopen tussen oude afgebroken takken. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat het een bal was met de Friese vlag erop. Ik viste hem uit het water en nam hem mee.
Hoe duidelijk wil je het hebben?
Het was klaarblijkelijk de bedoeling dat ik me als Fries in Brabant mocht settelen. Het universum zei ‘ja’.
Dit weekend was dus al met al een geschenk uit de hemel.
Niet vanwege onze ‘spirituele goeroe’ die ons wel even zou zuiveren en verlichten, maar vanwege de tekens van het universum die er altijd en overal zijn als je ze maar wilt zien 😉
Wat roept deze tekst bij jou op?
Zou je me dat willen vertellen?
Stuur me een mail met je reactie, dat zou ik heel leuk vinden.
Geen mak schaap meer zijn?
Als jij er nou ook helemaal klaar mee bent om als een mak schaap de rest van de kudde te volgen maar dat best wel moeilijk vindt:
neem contact met me op.
Ik help je graag om:
- jouw eigen tegendraadsheid weer wakker te schudden
- jouw unieke stem weer terug te vinden en te laten horen
- de rebel in je te laten groeien zodat je opkomt voor jezelf
- jouw eigenheid weer kleur te geven
- te leren hoe je loskomt van aanpassing en van ‘hoe het hoort’
- je niet meer druk te maken wat iedereen van je vindt
- geloof me : opstaan en zeggen wat je echt vindt en denkt voelt fantastisch!
Dit zijn de manieren waarop je met mij kunt werken:
- 1 op 1 personal coaching. Live bij mij thuis in de praktijk of online via zoom als je verder weg woont. Stuur me een mail als je de mogelijkheden met me wilt bespreken
- deelname aan de Jaartraining “In je element met wie je bent”. Als je heel snel reageert kun je nog aansluiten bij de groep die vrijdag a.s. de eerste officiële trainingsdag heeft (met leuke korting 😉 )
- Online Do-in op woensdagavond van 18.50 – 20.00 uur. Stuur me een mail als je mee wilt doen. Je lichaam liegt nooit en vertelt je precies wat je nodig hebt.
- Koop mijn boek en help jezelf 😉
- Sluit aan bij mijn online training “90 dagen elementaire actie” (iedere dag instapbaar, toegang 3 maanden vanaf moment van instappen).
- Luister naar mijn gratis podcasts & meditaties op Soundcloud en Spotify.
0 Comments