In de spiegel van je eigen ongemak kijken

In de blog van vandaag neem ik je mee in het verhaal van een klant die momenteel bij mij in een ShiatsuCoaching traject zit.

Haar verhaal en transformatie zijn zo kenmerkend en herkenbaar voor velen dat ik het graag met je deel. De stappen die ze zet zijn enorm moedig en essentieel om uit een viscieuze cirkel te stappen.

Ik zal je uitleggen waarom. 

Ik noem haar Maria. Dat is niet haar echte naam, maar haar probleem is wel levensecht en groot ook. Het komt al haar hele leven steeds weer terug en het zit diep.

Ze komt in praktijk terecht omdat ze is vastgelopen. Het ongemak en het verdriet nemen dusdanige vormen aan dat het haar levensplezier wegneemt en ze zich voortdurend lusteloos en moe voelt.

Ze heeft zich voorgenomen het probleem niet langer uit de weg te gaan en het aan te gaan.  

Ze heeft het druk met een jong gezin en met werk bij haar man in de zaak. Er blijft bitter weinig tijd over voor haarzelf en voor ontspanning. Daarbij legt ze de lat heel hoog voor zichzelf: ze moet alles kunnen en ook nog tegelijkertijd. 

Ze wil de wereld en vooral haar familie laten zien ‘dat ze het allemaal wel kan’. ze zoekt daarbij voortdurend naar bevestiging en erkenning dat ze ‘het goed doet’. Deze bevestiging zoekt ze in de buitenwereld en moet vooral komen van haar familie, maar eigenlijk speelt dit mechanisme in al haar relaties een rol.  

En hier zit de crux van haar probleem. 

Ondanks alle moeite die ze doet voelt ze zich in haar ouderlijk gezin heel regelmatig niet gezien en gehoord. 

Het gaat zelfs zo ver dat ze zich genegeerd voelt door een specifiek iemand in de familie.

Iedere keer als er een familiebezoek op komst is voelt ze zich al zwaar en ziet ze er tegenop. Ze voelt dat de eenheid ontbreekt en dat ze er niet bijhoort.

Als ze terugkeert van het bezoek zijn haar gevoelens iedere keer bevestigd en voelt ze zich verdrietig en boos en afgewezen. 

Het is een patroon geworden in haar leven. Haar eigen gedachten zijn een self fulfilling prophecy geworden. 

Als we wat dieper in in het thema duiken en ik haar vraag wat haar verwachtingen zijn van haar thuisfront en of echt waar is dat die ene specifieke persoon haar echt niet ziet en hoort, dan neemt ze even de tijd om waar te nemen wat ze voelt voordat ze reageert. 

Ze komt tot een aantal verrassende inzichten:

ze weet dat die persoon haar echt wel ziet en hoort.

Ze realiseert zich dat ze een verwachting heeft richting die persoon: hij moet haar onzekerheid wegnemen, haar bevestigen door belangstelling te tonen en te vragen hoe het met haar gaat. Met andere woorden: ze maakt hem verantwoordelijk voor hoe zij zich voelt. 

Als ik haar vraag of ze omgekeerd aan hem wel belangstelling toont en vraagt hoe het met hem gaat, dan moet ze het antwoord schuldig blijven. Ze ziet opeens hoezeer ze op elkaar lijken en voor het eerst verplaatst ze zich in hem, hoe hij zich voelt.

Haar verwachtingen die ze op hem projecteert moeten hem vast een beklemmend gevoel geven. 

En dan regent het inzichten:

iets verwachten wat niet reëel is, zelf niet geven wat je wel wilt ontvangen, meten met 2 maten, verantwoordelijkheid voor je eigen gevoelens bij anderen neerleggen etc. 

Ze kijkt opeens in haar eigen spiegel en ze is niet blij met de reflectie.  

Ze ziet ook dat het niet haar familie of de buitenwereld zijn die haar afwijzen of negeren, maar dat ze voortdurend zichzelf negeert en afwijst in wie ze is en in wat ze echt voelt. 

Zelfacceptatie wordt het sleutelwoord en dat inzicht geeft direct rust. 

De moed die Maria toont om bij zichzelf naar binnen te gaan en haar eigen gedachten en overtuigingen onder ogen te komen is groot. Het ongemak om in de eigen confronterende spiegel te kijken is nog groter. 

Ze vindt het verdrietig, confronterend en spannend tegelijk. 

Maar ze doet het. Ze stapt eruit. Ze doorbreekt haar patroon.

Meteen is er ruimte, lichtheid en optimisme. 

Ze heeft er opeens zowaar zin in om te ‘oefenen’ met kerst als ze haar familie weer zal zien, omdat ze een uitweg ziet! 

Op je gemak komen met je eigen spiegelbeeld

Het is makkelijk om verantwoordelijkheid uit de weg te gaan en met de vinger naar een ander te wijzen. 

Vele malen moeilijker is het om het proces met jezelf aan te gaan en je eigen verantwoordelijkheid te nemen. 

Als je het kunt opbrengen om op je gemak te komen met je eigen spiegelbeeld dan staat niets je in de weg om je eigen doorbraak en transformatie in gang te zetten. 

Ik ben ongelofelijk trots op deze prachtige jonge vrouw die dit proces met zichzelf heel dapper en volle goede moed aangaat en de verantwoordelijkheid voor haar eigen leven en gevoelens terugpakt.